məhşər

<ər.>

1. Bax qiyamət 1-ci və 3-cü mənalarda. Vaqifəm, hicrandır mənim məhşərim; Gecə-gündüz canan olmuş əzbərim. M. P. V.. <Şahpəri:> Vallah, bir tufan var, bir qiyamət qopur ki, elə bil məhşərdir! B. Bayramov. Ərəsati-məhşər – bax ərəsat.

◊ Məhşər ayağına çəkmək – bərk sıxışdırmaq, sorğu-suala çəkmək, haqq-hesab tələb etmək. İki mələk Həsəni darta-darta məhşər ayağına çəkir. S. Rəh.. Məhşər qopmaq – bax qiyamət qopmaq («qiyamət» də). Əzizinəm yad əli; Ya divanə, ya dəli; Məhşərim o gün qopar; Yara dəysə yad əli. (Bayatı). Sənsiz vətəndə bir qəribəm, qan olur könül; Məhşər qopar başımda, xuruşan olur könül. A. S.. Məhşər qurulmaq – dava-qalmaqal, mərəkə qopmaq; çaxnaşma, vurhavur başlanmaq. Yığılsa məxluqat, qurulsa məhşər; İsrafil surunu çala, qoymaram. «Koroğlu».